داستاننویسی و رمان گونههایی از داستانگویی هستند که ورود آنها به ایران حاصل آشنایی ایرانیان با فرهنگ و ادبیات اروپا بود که در میانه دوران حکومت قاجار (پیش از عصر مشروطه)، شکل گرفت. این شیوه جدید ابتدا با سنتهای داستانگویی ایرانی آمیزش یافته و به نوشتن رمانگونههایی انجامید که به تدریج پس از شکلگیری نهضت ترجمه در ایران و گسترش صنعت چاپ و در نهایت با رونق انتشار روزنامه و مجله با دگرگونیهایی در نثرفارسی در دوران مشروطه و پس از آن (که از شکل متکلف گذشته دور و به زبان مردم کوچه و بازار نزدیک شد) همراه و صورت متکاملتری یافت و… مقالهی زیر که در سه قسمت تقدیم خوانندگان می‌شود، نوشتهای خواندنی و ارزنده است که به همین ماجرا و در همان روز روزگار میپردازد، و از کتاب «ادبیات نوین ایران» ترجمه و تدوین یعقوب آژند (انتشارات امیر کبیر، ، ۱۳۶۳) انتخاب شده که ظاهرا این بخش نوشتهی ورا کوبیچکو است.
